Kate was altijd aanwezig. Ze lag graag aan/op je voeten en als je dan opstond stond ze alweer voor je. We hebben menigmaal uitgeroepen ‘jeetje Kate, straks breken we onze nek nog’, maar dat begreep ze niet echt want ze moest gewoon altijd bij je zijn. Ook is ze altijd mee geweest op onze vele vaarvakanties en onze zeilweekenden. Wat was ze braaf als wij onderweg waren, ze had haar eigen plek onder de buiskap en kon hier heerlijk liggen slapen. Als ze moest plassen kwam ze voor je zitten en met een waf maakte ze dan duidelijk dat ze op straat/van boord moest. De laatste jaren kreeg ze wel iets meer last van zeeziekte dus als het hard waaide kwam ze bij het vrouwtje liggen, kop op het randje, neus in de wind.
Als wij in een haven waren, gaf ze altijd duidelijk aan dat zij graag als eerste even haar benen wilde strekken en dan mocht ook haar zwemvest af.
Een keer is ze vanuit een kleinere boot overboord gesprongen; door het kroost had ze – denken wij – het idee dat het gras was en sprong ze uit de boot. Ze schrok toen ze in het water terecht kwam maar luisterde goed naar ons, kwam terug naar de boot en wij konden haar aan het handvat van haar zwemvest weer aan boord hijsen.
Het weekend voordat wij haar moesten laten gaan, waren wij nog op de Markerwadden. Ze sprong nooit spontaan in het water, maar hield er wel van om langzaam het water in te lopen daar waar ze kon staan. Ook toen deed ze dit en wij moesten er om lachen want zo warm was het water niet meer; gekke Kate .
Wat was het een lieve trouwe hond, we missen haar, wat is het stil….
Gino en Sabrina
