Dit was onze lieve, stoere en dappere Noa.
Omdat zij een echte redder is geweest heeft ze in onze harten een ereplaats verdiend.
In de zomer van 2009 kwamen we in de jachthaven van Grave. Het was erg druk, maar omdat we trouwe bezoekers zijn, deed de havenmeester veel moeite om een plekje te vinden voor ons. Er lag al jaren een woonboot en voor 1 nachtje mochten we wel langszij. De kleindochters van 7 en 9 waren ook mee op de boot. Noa van ruim 2 en Joy van net een jaar vonden het super dat de kinderen er ook waren. Onze honden gedragen zich altijd keurig, en zijn geliefd bij iedereen. In Grave is een oude boomgaard/ begraafplaats van monniken en op het grasveld daar, laten passanten lekker hun honden spelen. Geweldig om te zien, hoe sociaal de dieren met elkaar omgaan. Het maakt niet uit, we zien alleen maar kwispelende staartjes in alle kleuren. En dan wordt het bedtijd, nog even een loopje voor de nacht. En morgen weer opnieuw genieten van alles wat deze dag ons weer brengt. Het is rond 4 uur in de ochtend, als onze kleine Noa vreselijk gaat blaffen, zelfs onze jonge Golden die we nooit horen gilt mee. Ook zonder woorden begrijp ik van mijn honden dat er iets vreselijks moet zijn. Ik schiet in mijn ochtendjas na boven en zie hoe het schip naast ons in lichterlaaie staat. 23 meter en van voor tot achter alleen maar vuur. Paniek in de overvolle jachthaven, we varen door de vlammen om ons zelf in veiligheid te brengen. De touwen heb ik losgegooid, geen erg dat de reling zo heet is. Mijn handen , geen huid meer te zien. Maar door de angst geen erg in gehad. We zijn er gelukkig goed voor weggekomen. Ik geef over van de schrik. Later horen we dat het aangestoken is. Lieve , lieve Noa. Jij hebt ons en anderen gered. Wat ben je tekeer gegaan om ons te waarschuwen, kleine grote heldin. Nu ben je er niet meer, en afgelopen maandag hebben we onze lieve Golden Joy verloren. Wat hebben jullie ons leven verrijkt. We missen jullie…..
Richtje en Jelle
